Πάνω από την πόλη της Ηγουμενίτσας, εκεί όπου η φύση γίνεται ένα με τη θέα και το βλέμμα χάνεται ανάμεσα στο πράσινο και στο γαλάζιο, στέκει ένα υπαίθριο θέατρο. Ή μάλλον, ένα θεατρικό κέλυφος, ένα όραμα που ξεκίνησε με φιλοδοξία αλλά έμεινε στη μέση. Εγκαταλελειμμένο, βανδαλισμένο, βουβό.
Το έργο ξεκίνησε το 2008, με σκοπό να καλύψει ένα διαχρονικό κενό στην πολιτιστική υποδομή της πόλης. Η μελέτη προέβλεπε κατασκευή ανοιχτού θεάτρου χωρητικότητας 1.174 θέσεων, με βοηθητικούς χώρους, καμαρίνια, κυλικείο, τουαλέτες, φωτισμό, περίφραξη και πλήρη υποδομή για την υποστήριξη πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η τοποθεσία ιδανική: στις παρυφές της πόλης, στο ύψωμα της περιοχής “Τσιμπουρίκι”, με μοναδική ακουστική και πανοραμική θέα.
Κι όμως, 17 χρόνια μετά, το θέατρο δεν φιλοξένησε ποτέ θεατές. Δεν ακούστηκε ποτέ φωνή ηθοποιού, ούτε ήχος μουσικού οργάνου. Οι εργασίες σταμάτησαν προτού ολοκληρωθούν, αφήνοντας πίσω ένα έργο που συμβολίζει την εγκατάλειψη αντί για τη δημιουργία.
Τα τελευταία χρόνια, το υπαίθριο θέατρο έχει υποστεί αλλεπάλληλους βανδαλισμούς. Κατεστραμμένα φώτα, σπασμένες πόρτες, χαραγμένοι τοίχοι, κατεστραμμένοι πάγκοι, αφαιρεμένα ξύλινα καθίσματα. Οι ζημιές αποτιμώνται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ και βαραίνουν τη συνείδηση μιας κοινωνίας που βλέπει ένα έργο πολιτισμού να καταρρέει σιωπηλά.
Η ανάγκη για έναν τέτοιο χώρο παραμένει διαχρονική και επιτακτική. Η Ηγουμενίτσα είναι μια ζωντανή πόλη, γεμάτη σχολεία, πολιτιστικούς συλλόγους, νέους ανθρώπους που διψούν να εκφραστούν, να παρουσιάσουν, να δημιουργήσουν. Η Θεσπρωτία δεν στερείται ταλέντου. Στερείται υποδομών.
Η ολοκλήρωση και η λειτουργία του υπαίθριου θεάτρου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα. Είναι εργαλείο πολιτισμού, παιδείας και τοπικής ανάπτυξης. Η συνύπαρξή του με τον περιβάλλοντα φυσικό χώρο το αναψυκτήριο «Άπολις», τη «Στάνη των Σαρακατσαναίων», το δασικό μονοπάτι για πεζοπορία μπορεί να δημιουργήσει έναν μοναδικό πολιτιστικό και τουριστικό πόλο έλξης για ολόκληρη την περιοχή.
Αν θέλουμε την Ηγουμενίτσα να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη, βιώσιμη πόλη, δεν αρκούν μόνο οι πράσινες διαδρομές, οι ποδηλατόδρομοι και οι έξυπνες εφαρμογές. Χρειάζονται και χώροι πολιτισμού. Χώροι που ενώνουν, που εμπνέουν, που δίνουν φωνή στην κοινότητα.
Το υπαίθριο θέατρο της Ηγουμενίτσας μπορεί να είναι ένα τέτοιο σημείο αναφοράς. Ένας χώρος έκφρασης, συμμετοχής, πολιτισμικής ταυτότητας. Ένα στολίδι που ποτέ δεν φόρεσε τη λάμψη του.
Το ερώτημα παραμένει:
Θα συνεχίσει να στέκει σιωπηλό; Ή μήπως ήρθε η ώρα να φωτίσει επιτέλους η πρώτη του πράξη;
