Στην καρδιά της Ηγουμενίτσας, λίγο πριν το παλιό λιμάνι, εκεί όπου κάποτε ένα σιντριβάνι χάριζε δροσιά και λίγη αισθητική ανάσα, σήμερα απλώνεται μια εικόνα εγκατάλειψης. Ο άλλοτε ζωντανός χώρος έχει μετατραπεί σε σκηνικό εγκατάλειψης. Το νερό, θολό και στάσιμο για μήνες, απομακρύνθηκε πρόσφατα, όμως στη θέση του έμεινε μόνο η σιωπή. Σκουριασμένα σίδερα, διαλυμένα μηχανήματα, ξεραμένα φύλλα, ένα κουφάρι από τσιμέντο που κανείς δεν αγγίζει.
Η αποστράγγιση του νερού παρουσιάστηκε ίσως ως ενέργεια πρόληψης για τα κουνούπια. Όμως αυτό που έμεινε πίσω δεν είναι αποτέλεσμα φροντίδας. Είναι απόδειξη πλήρους αδιαφορίας. Το σιντριβάνι παραμένει διαλυμένο, το πάρκο γύρω του ξερό, χωρίς παγκάκια, χωρίς σκιά, χωρίς κανένα ίχνος πολιτισμένης δημόσιας υποδομής.
Οι κάτοικοι της περιοχής δεν ζητούν έργα εντυπωσιασμού. Ζητούν το ελάχιστο. Να καθαριστεί ο χώρος, να επισκευαστεί το σιντριβάνι, να επιστρέψει λίγο πράσινο. Να θυμίζει η πόλη ότι σέβεται τους ανθρώπους της. Ότι δεν αποδέχεται τη μιζέρια ως φυσική κατάσταση.
Το συγκεκριμένο σημείο δεν βρίσκεται σε κάποιο απομονωμένο προάστιο. Βρίσκεται λίγα βήματα από το λιμάνι. Από εκεί που περνούν καθημερινά κάτοικοι, επισκέπτες, τουρίστες. Η εικόνα που αντικρίζουν δεν είναι μόνο ντροπιαστική. Είναι επικίνδυνη. Για την υγεία. Για την αισθητική. Για την ίδια την ταυτότητα της πόλης.
Αξίζει να σημειωθεί πως η απομάκρυνση του νερού έγινε λίγες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση του προβλήματος από το Thesprotia24.gr Για ακόμη μία φορά, η δημοσιότητα φαίνεται πως λειτούργησε ως ο μοναδικός καταλύτης για να υπάρξει έστω και η παραμικρή αντίδραση. Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: πρέπει να φτάνουν όλα στο φως για να γίνουν τα αυτονόητα;
Η πόλη δεν αλλάζει με λόγια. Αλλά με βούληση. Ηγουμενίτσα αξίζει καλύτερα. Όχι από μεγαλόπνοες δηλώσεις. Από πράξεις. Οι πολίτες έχουν μνήμη και εικόνα. Βλέπουν το πριν και το τώρα. Περιμένουν το μετά. Και αυτό το μετά οφείλει να έρθει, όχι ως ευκαιριακή κίνηση προεκλογικής αισθητικής, αλλά ως διαρκής φροντίδα για το κοινό καλό.
