Η εικόνα που παρουσιάζουν πολλές παιδικές χαρές στον Δήμο Ηγουμενίτσας σήμερα, κάθε άλλο παρά ταιριάζει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Οι χώροι που προορίζονται για παιχνίδι, ψυχαγωγία και κοινωνικοποίηση των παιδιών έχουν μετατραπεί σε εστίες εγκατάλειψης, κινδύνου και αδιαφορίας. Και το πιο ανησυχητικό δεν είναι μόνο η εικόνα διάλυσης, αλλά η απουσία βασικών προϋποθέσεων ασφάλειας που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες.
Παιχνίδια σκουριασμένα, φθαρμένα δάπεδα, υποδομές που χρήζουν άμεσης αποκατάστασης. Οι γονείς που επισκέπτονται καθημερινά με τα παιδιά τους αυτούς τους χώρους, νιώθουν περισσότερο ανησυχία παρά ασφάλεια. Κι ενώ σε άλλες πόλεις έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή προγράμματα ανακατασκευής και πιστοποίησης, στην Ηγουμενίτσα επικρατεί στασιμότητα και αδράνεια. Πρόσφατα παραδείγματα, όπως το κλείσιμο παιδικών χαρών στο Δασάκι, καταδεικνύουν ότι η κατάσταση δεν είναι μεμονωμένη.
Το πιο σοβαρό όμως είναι πως δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το αν οι υπάρχουσες παιδικές χαρές έχουν ελεγχθεί και αν πληρούν τις προδιαγραφές ασφάλειας που ορίζει η νομοθεσία. Όταν απουσιάζει η διαφάνεια, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα για την ευθύνη που φέρει η δημοτική αρχή απέναντι στις οικογένειες.
Ο παιδικός κόσμος δεν είναι για… επισκευές με το σταγονόμετρο
Οι παιδικές χαρές δεν είναι απλώς «χώροι ψυχαγωγίας». Είναι χώροι μάθησης, κοινωνικοποίησης, ενδυνάμωσης της αυτοπεποίθησης. Εκεί τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται, να περιμένουν τη σειρά τους, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να αναπτύσσουν τη φαντασία τους. Η σωματική δραστηριότητα μέσα από το παιχνίδι συμβάλλει καθοριστικά στην υγιή ανάπτυξη, βελτιώνοντας τη φυσική κατάσταση, την κινητικότητα και την ισορροπία.
Κι όμως, σε μια εποχή όπου τα παιδιά παγιδεύονται όλο και περισσότερο σε οθόνες και εσωτερικούς χώρους, οι παιδικές χαρές οφείλουν να λειτουργούν σαν ανάσες ζωής. Όχι σαν σημεία εγκατάλειψης, που εγκυμονούν περισσότερους κινδύνους από όσους αποτρέπουν.
Ο βανδαλισμός ως μόνιμη δικαιολογία
Συχνά, η δημοτική αρχή απαντά με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να επενδύσει σε υποδομές που «καταστρέφονται». Όμως αυτή η νοοτροπία δεν πείθει πλέον κανέναν. Αντί για πρόληψη, υπάρχει παθητική αποδοχή. Αντί για ευθύνη, επικοινωνιακές απαντήσεις.
Το να εγκαταλείπεις τις παιδικές χαρές επειδή κάποιοι τις βανδαλίζουν, είναι σαν να εγκαταλείπεις ένα σχολείο επειδή κάποιοι έγραψαν στους τοίχους. Δεν είναι λύση. Είναι παραίτηση.
Ο Δήμος οφείλει απαντήσεις και σχέδιο
Η κατάσταση αυτή δεν διορθώνεται με πρόχειρες επισκευές ή φωτογραφίες από ευκαιριακές παρεμβάσεις. Χρειάζεται συνολικό σχέδιο, προγραμματισμένες ενέργειες, πιστοποίηση των χώρων, ουσιαστική φύλαξη, αλλά και συμμετοχή των πολιτών στη φροντίδα των κοινών αγαθών.
Αν η δημοτική αρχή θέλει πραγματικά να αποδείξει ότι σέβεται τα παιδιά και τους γονείς, τότε οφείλει να πράξει. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Με αριθμούς, με αποφάσεις, με διαφάνεια.
Το 2025 δεν μπορεί να μας βρίσκει με χαλασμένες κούνιες, κομμένα σχοινιά και παγκάκια που θυμίζουν περασμένες δεκαετίες. Οι παιδικές χαρές δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βασικό κοινωνικό δικαίωμα. Και σε μια πόλη που θέλει να λέγεται σύγχρονη, τέτοιες παραλείψεις δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες.
Ο χρόνος τελειώνει. Κάποιοι πρέπει να κοιτάξουν τα παιδιά στα μάτια — κι αν δεν μπορούν, τότε τουλάχιστον να μην τους στερούν το αυτονόητο.
