Σε όλη την Ελλάδα οι περιφέρειες ζητούν περισσότερη στήριξη και ανάπτυξη. Στη Θεσπρωτία όμως η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που δεν ζητούν περισσότερα, αλλά απλά να μην χάσουν όσα έχουν ήδη.
Η περιοχή, αν και στρατηγικής σημασίας, ζει τα τελευταία χρόνια μια πορεία ήσυχης υποβάθμισης. Κανένα γεγονός από μόνο του δεν έκανε θόρυβο. Όλα μαζί όμως λένε μια ιστορία που δύσκολα αγνοείται. Κλείσιμο ΤΕΙ, υποβάθμιση τελωνείου, απομάκρυνση στρατού, ιδιωτικοποίηση του λιμανιού. Η μία υποχώρηση μετά την άλλη. Και όλα αυτά χωρίς καμία πρόβλεψη, κανένα ισοδύναμο, καμία εξήγηση.
Πιο σωστά: χωρίς καμία ουσιαστική πολιτική βούληση.
Το ΤΕΙ που χάθηκε και δεν αντικαταστάθηκε ποτέ
Tο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας δεν υπάρχει πια. Η κατάργηση έγινε μέσα σε μια λογική αναδιάρθρωσης, χωρίς σχέδιο, χωρίς σοβαρό αντίλογο. Ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που στήριζε την οικονομία της πόλης, που έφερνε κόσμο, που είχε μέλλον.
Τι άφησε πίσω του; Εγκαταλελειμμένα κτίρια και μια πόλη χωρίς φοιτητές. Τα καταστήματα που ζούσαν από τους νέους στέρεψαν. Η ζωή που έδινε ο φοιτητικός πληθυσμός εξαφανίστηκε. Δεν ήρθε τίποτα στη θέση του. Ούτε σχολή, ούτε δομή, ούτε υποδομή. Μόνο σιωπή.
Το τελωνείο που υποβαθμίστηκε...
Το Μαυρομάτι είναι πύλη εισόδου της χώρας. Ήταν τελωνείο πλήρους λειτουργίας, με εμπορική και τουριστική σημασία. Πρόσφατα, ήρθε στο προσκήνιο για λάθος λόγους...Αντί να ενισχυθεί η δομή, να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και να σταλεί μήνυμα αξιοπιστίας, έγινε το αντίθετο.
Η υπηρεσία υποβαθμίστηκε. Οι υπάλληλοι δεν αναπληρώθηκαν. Η λειτουργία του τελωνείου περιορίστηκε, χωρίς κανένα εναλλακτικό σχέδιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πολιτική εξουσία έδειξε ανικανότητα να παρέμβει εγκαίρως. Τώρα που τελείωσε η δουλειά, όλοι μιλούν.
Το στρατόπεδο των Φιλιατών που ακόμα λειτουργεί αλλά μετρά αντίστροφα
Το στρατόπεδο “Τριάντη” δεν έχει κλείσει. Όμως όλοι ξέρουν πως οδεύει προς το τέλος. Η πρόθεση του Υπουργείου είναι να μετατραπεί σε σωφρονιστικό κατάστημα. Χωρίς χρονοδιάγραμμα, χωρίς δημόσια συζήτηση, χωρίς καμία ουσιαστική ενημέρωση.
Μιλάμε για στρατόπεδο σε παραμεθόρια περιοχή. Με ανθρώπους που εργάζονται εκεί. Με κίνηση στην τοπική αγορά. Με σημασία για την ασφάλεια. Πώς ακριβώς η λειτουργία μιας φυλακής θα καλύψει όλα αυτά;
Οι Φιλιάτες ήδη δοκιμάζονται από την απομόνωση και τη μείωση πληθυσμού. Αν κλείσει και το στρατόπεδο, η περιοχή θα χάσει και το τελευταίο της σημείο κρατικής παρουσίας. Έτσι απλά, χωρίς διάλογο. Ούτε ένα «γιατί».
Το λιμάνι που ιδιωτικοποιήθηκε — και μετά;
Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας πέρασε σε ιδιώτη. Υποσχέσεις δόθηκαν. Επενδύσεις ανακοινώθηκαν. Θέσεις εργασίας εξαγγέλθηκαν. Αλλά πόσες από αυτές έγιναν πράξη; Πόσοι ντόπιοι εργάζονται πλέον εκεί; Πόσα χρήματα μπήκαν στην τοπική αγορά;
Αυτό που μέχρι χθες ήταν δημόσια περιουσία, στρατηγική υποδομή, σήμερα λειτουργεί με όρους επιχειρηματικού συμφέροντος. Αλλά ποια είναι τα οφέλη για την τοπική κοινωνία; Πού είναι η αντιστάθμιση για τη μεταβίβαση ενός ολόκληρου Οργανισμού;
Κανείς δεν απαντά. Κανείς δεν ελέγχει. Μόνο σενάρια και εξαγγελίες, χωρίς απολογισμό.
Όταν χάνεις το πανεπιστήμιο, το τελωνείο, το στρατόπεδο και τον έλεγχο του λιμανιού,δεν μένει απλά ένα κενό. Μένει η αίσθηση ότι το κράτος αποχωρεί. Ότι δεν σε υπολογίζει. Ότι για την κεντρική εξουσία, είσαι μακριά και αδιάφορος.
Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα υποδομών. Είναι πρόβλημα πολιτικής βούλησης. Και τελικά, πρόβλημα δημοκρατίας. Αν ένα κράτος δεν μπορεί να κρατήσει στοιχειώδεις δομές σε μια παραμεθόρια περιοχή, τότε τι κρατάει; Τι εγγυάται; Ποιο μέλλον χτίζει για όσους ζουν εδώ;
Κάτι τελευταίο...
Η Θεσπρωτία δεν ζητά τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο. Να έχει σχολές. Να έχει υπηρεσίες. Να έχει ασφάλεια. Να έχει προοπτική.
Γιατί εδώ δεν τελειώνει η Ελλάδα.
Εδώ αρχίζει.
Σ.Η.Β
