Από το πρωί της Πέμπτης 10 Ιουλίου, ιστιοφόρα σκάφη άρχισαν να καταπλέουν στον κόλπο της Ηγουμενίτσας και να αγκυροβολούν κοντά στο Δρέπανο. Η εικόνα εντυπωσιακή. Όμως πίσω από αυτήν, κρύβεται μια διαχρονική αδυναμία που βαραίνει την πόλη. Η Ηγουμενίτσα εξακολουθεί να μην διαθέτει Μαρίνα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σκάφη αναψυχής φτάνουν στην περιοχή, ειδικά μέσα στο καλοκαίρι. Κάθε χρόνο, η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται. Τουρίστες περνούν, μένουν για λίγο, ρίχνουν άγκυρα χωρίς υποδομές, και φεύγουν. Χωρίς να δώσουν στην τοπική οικονομία αυτό που πραγματικά θα μπορούσε να της προσφέρει μια σύγχρονη Μαρίνα.
Η Ηγουμενίτσα θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί σε κόμβο του θαλάσσιου τουρισμού. Έχει το φυσικό λιμάνι, τη γεωγραφική θέση, τη σύνδεση με την Ιταλία, την ομορφιά του κόλπου, το Δρέπανο, τις παραλίες και την ενδοχώρα. Αυτό που δεν έχει, είναι η πολιτική βούληση να υλοποιηθεί ένα έργο που έχει εξαγγελθεί πολλές φορές, χωρίς ποτέ να προχωρήσει.
Οι ευθύνες για τη μη ύπαρξη Μαρίνας είναι πολιτικές και αφορούν τοπικές και κεντρικές αρχές. Παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις, τις εξαγγελίες, τις παρουσιάσεις σχεδίων, καμία διοίκηση δεν κατάφερε να φέρει αποτέλεσμα. Η Ηγουμενίτσα παραμένει θεατής, ενώ άλλες πόλεις με μικρότερες δυνατότητες έχουν ήδη λειτουργικές Μαρίνες και προσελκύουν υψηλού επιπέδου τουρισμό.
Δεν πρόκειται για ένα έργο πολυτελείας, αλλά για μια βασική υποδομή που μπορεί να δώσει πνοή στην τοπική οικονομία. Μια Μαρίνα σημαίνει νέες θέσεις εργασίας, ενίσχυση των επαγγελματιών, τουρισμό με διάρκεια και υψηλή προστιθέμενη αξία. Σημαίνει, πάνω απ’ όλα, μια πόλη που αξιοποιεί το φυσικό της πλεονέκτημα και δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο.
Η εικόνα των ιστιοφόρων που φτάνουν και φεύγουν χωρίς να “πιάσουν” λιμάνι, θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας σοβαρής συζήτησης. Ή να παραμείνει απλώς μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.
Η εικόνα των ιστιοφόρων που αγκυροβολούν αρόδο στην Ηγουμενίτσα δεν είναι εξωτικό καρτ ποστάλ. Είναι μια καθημερινή υπενθύμιση όσων δεν έγιναν. Κάθε σκάφος που περνά χωρίς να σταθμεύει, κάθε ευκαιρία που χάνεται, κάθε τουρίστας που δεν μένει, είναι το κόστος της αδράνειας.
Αν η πόλη θέλει πραγματικά να κοιτάξει μπροστά, πρέπει να πάψει να συμβιβάζεται με τα «θα». Γιατί η θάλασσα είναι εδώ. Οι δυνατότητες επίσης. Εκείνο που λείπει πια, είναι η απόφαση να τις αξιοποιήσουμε.
