Στην Ηγουμενίτσα, οι παιδικές χαρές παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα των παιδιών και των οικογενειών της πόλης. Πολλοί χώροι παιχνιδιού παραμένουν φθαρμένοι, ελλιπώς εξοπλισμένοι ή και ανενεργοί. Σε αρκετές περιπτώσεις έχουν αφαιρεθεί βασικά παιχνίδια χωρίς αντικατάσταση, τα δάπεδα είναι φθαρμένα ή επικίνδυνα, ενώ δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός ή περίφραξη. Επιπλέον, στην κεντρική παιδική χαρά απουσιάζουν βασικά στοιχεία όπως οι κούνιες, που θεωρούνται αναγκαία και δημοφιλή παιχνίδια, ενώ δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός των παιχνιδιών ανάλογα με τις ηλικιακές ομάδες, δυσχεραίνοντας την ασφαλή και άνετη χρήση των χώρων.
Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται μόνο σε βανδαλισμούς, δηλαδή εσκεμμένες καταστροφές που υπονομεύουν τους δημόσιους χώρους, αλλά και στην χρόνια παραμέληση της συντήρησης. Είναι χαρακτηριστικό πως ποτέ δεν έχει γίνει πλύση και απολύμανση των παιδικών χαρών, παρά μόνο κατά την περίοδο της πανδημίας, όταν εφαρμόστηκαν έκτακτα μέτρα υγιεινής. Μια τακτική και συστηματική καθαριότητα και απολύμανση είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί η υγιεινή και η ασφάλεια των παιδιών που τις χρησιμοποιούν.
Η μη επαρκής συντήρηση επιδεινώνει την κατάσταση, αφού οι φθορές επιμένουν και καθιστούν τους χώρους μη ασφαλείς για τα παιδιά. Παρότι σε κάποιες περιπτώσεις ευθύνονται οι βανδαλισμοί, η κεντρική ευθύνη ανήκει στη δημοτική αρχή, η οποία οφείλει να διασφαλίζει την καλή λειτουργία και την ασφάλεια των δημόσιων παιδικών χώρων. Δεν αρκούν οι ανακοινώσεις ή οι δικαιολογίες για ελλείψεις προσωπικού και μέσων — χρειάζονται συγκεκριμένα έργα, σχέδια και χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να ξεκινήσουν έργα και παρεμβάσεις την περίοδο που πλησιάζει η προεκλογική περίοδος, καθώς κάτι τέτοιο συχνά οδηγεί σε αποσπασματικές και επιφανειακές παρεμβάσεις χωρίς μακροπρόθεσμη συνέχεια και ουσιαστική βελτίωση.
Δυστυχώς, παρά την επανειλημμένη αναφορά και δημοσιοποίηση του ζητήματος από διάφορες πηγές και μέσα ενημέρωσης, η ανταπόκριση παραμένει ελάχιστη. Η νοοτροπία που φαίνεται να επικρατεί σε ορισμένους κύκλους, πως «αφού τα σπάνε, γιατί να τα φτιάχνουμε», δικαιολογεί την εγκατάλειψη και αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια αποκατάστασης. Αντί να κινητοποιούνται πόροι και δράσεις για τη βελτίωση των παιδικών χαρών, η κατάσταση παραμένει στάσιμη, αφήνοντας έκθετα τα παιδιά και τις οικογένειες της πόλης.
Σε μια εποχή όπου τα περισσότερα παιδιά περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μπροστά σε οθόνες, η ύπαρξη ασφαλών, φιλικών και προσβάσιμων δημόσιων παιδικών χαρών αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Το φυσικό παιχνίδι, η κοινωνικοποίηση και η επαφή με το περιβάλλον είναι αναντικατάστατα. Αν και πολλοί γονείς καταφεύγουν σε ιδιωτικούς παιδότοπους, αυτοί δεν αποτελούν λύση για όλα τα παιδιά, καθώς δεν είναι οικονομικά προσιτοί για όλες τις οικογένειες.
Η ανάγκη για σύγχρονες, ασφαλείς και δωρεάν παιδικές χαρές είναι επιτακτική και αφορά όλη την κοινωνία. Η αντιπολίτευση πρέπει να αναλάβει ενεργό ρόλο, θέτοντας το ζήτημα στα δημοτικά συμβούλια και απαιτώντας λύσεις. Η σιωπή και η ανοχή δεν είναι επιλογή όταν πρόκειται για το δικαίωμα των παιδιών σε έναν χώρο παιχνιδιού που σέβεται την ασφάλειά τους και τη χαρά τους.
Το μέλλον της πόλης περνά μέσα από τη φροντίδα των παιδικών της χαρών, που είναι ο πρώτος δημόσιος χώρος που γνωρίζει ένα παιδί. Μια πόλη που εγκαταλείπει αυτούς τους χώρους, εγκαταλείπει και το μέλλον της.
