Πάνω από την πόλη της Ηγουμενίτσας, εκεί όπου η φύση γίνεται ένα με τη θέα και το βλέμμα χάνεται ανάμεσα στο πράσινο και στο γαλάζιο, στέκει ένα υπαίθριο θέατρο. Ή μάλλον, ένα θεατρικό κέλυφος. Ένα όραμα που ξεκίνησε με φιλοδοξία αλλά έμεινε στη μέση. Εγκαταλελειμμένο, βανδαλισμένο, βουβό.
Το έργο ξεκίνησε το 2008, με σκοπό να καλύψει ένα διαχρονικό κενό στην πολιτιστική υποδομή της πόλης. Η μελέτη προέβλεπε την κατασκευή ανοιχτού θεάτρου με πλήρη υποδομή: βοηθητικούς χώρους, καμαρίνια, κυλικείο, τουαλέτες, φωτισμό, περίφραξη και εξοπλισμό για την υποστήριξη πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η τοποθεσία ιδανική: στις παρυφές της πόλης, στο ύψωμα της περιοχής “Τσιμπουρίκι”, με μοναδική ακουστική και πανοραμική θέα.
Κι όμως, 17 χρόνια μετά, το θέατρο δεν φιλοξένησε ποτέ θεατές. Δεν ακούστηκε ποτέ φωνή ηθοποιού, ούτε ήχος μουσικού οργάνου. Οι εργασίες σταμάτησαν προτού ολοκληρωθούν, αφήνοντας πίσω ένα έργο που συμβολίζει την εγκατάλειψη αντί για τη δημιουργία.
Μια χαμένη ευκαιρία που επιβεβαιώνει τη στασιμότητα του έργου παρουσιάστηκε μόλις φέτος. Η θεατρική παραγωγή «Εκείνος κι Εκείνος», που περιοδεύει σε ολόκληρη την Ελλάδα, εξέφρασε την επιθυμία να παρουσιαστεί στο υπαίθριο θέατρο της Ηγουμενίτσας. Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ένας από τους εμβληματικότερους ηθοποιούς της χώρας μας, ο θρύλος του ελληνικού κινηματογράφου Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη νεότερη πολιτιστική ιστορία της Ελλάδας.
Οι συντελεστές προσέγγισαν τον Δήμο Ηγουμενίτσας, εκφράζοντας το ενδιαφέρον να φιλοξενηθεί η παράσταση στο συγκεκριμένο χώρο. Σύμφωνα με όσα δήλωσαν στο Thesprotia24, η επαφή με τον Δήμο έγινε έγκαιρα, με χρονικό περιθώριο άνω του ενός μήνα, προκειμένου –αν υπήρχε πολιτική βούληση– να αποκατασταθούν οι βασικές λειτουργίες του θεάτρου: φωτισμός, κάγκελα ασφαλείας και καμαρίνια.
Η απάντηση του Δήμου ήταν αρνητική, διότι ο χώρος του θεάτρου δεν είναι ετοιμος, με αποτέλεσμα η παράσταση να πραγματοποιηθεί τελικά στην Παραμυθιά. Στερήθηκε έτσι η Ηγουμενίτσα τη δυνατότητα όχι μόνο να φιλοξενήσει έναν ζωντανό θρύλο του πολιτισμού μας, αλλά και να αναδείξει έναν χώρο που παραμένει ανεκμετάλλευτος για σχεδόν δύο δεκαετίες. Τι πιο τιμητικό για την πόλη, από το να «ανοίξει» το θέατρό της με έναν καλλιτέχνη όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου;
Τα τελευταία χρόνια, το υπαίθριο θέατρο έχει υποστεί αλλεπάλληλους βανδαλισμούς. Κατεστραμμένα φώτα, σπασμένες πόρτες, χαραγμένοι τοίχοι, κατεστραμμένοι πάγκοι, αφαιρεμένα ξύλινα καθίσματα. Οι ζημιές αποτιμώνται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ και βαραίνουν τη συνείδηση μιας κοινωνίας που βλέπει ένα έργο πολιτισμού να καταρρέει σιωπηλά.
Η ανάγκη για έναν τέτοιο χώρο παραμένει διαχρονική και επιτακτική. Η Ηγουμενίτσα είναι μια ζωντανή πόλη, γεμάτη σχολεία, πολιτιστικούς συλλόγους, νέους ανθρώπους που διψούν να εκφραστούν, να παρουσιάσουν, να δημιουργήσουν. Η Θεσπρωτία δεν στερείται ταλέντου. Στερείται υποδομών.
Η ολοκλήρωση και η λειτουργία του υπαίθριου θεάτρου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα. Είναι εργαλείο πολιτισμού, παιδείας και τοπικής ανάπτυξης. Η συνύπαρξή του με τον περιβάλλοντα φυσικό χώρο – το αναψυκτήριο «Άπολις», τη «Στάνη των Σαρακατσαναίων», το δασικό μονοπάτι – μπορεί να δημιουργήσει έναν μοναδικό πολιτιστικό και τουριστικό πόλο έλξης για ολόκληρη την περιοχή.
Αν θέλουμε την Ηγουμενίτσα να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη, βιώσιμη πόλη, δεν αρκούν μόνο οι πράσινες διαδρομές, οι ποδηλατόδρομοι και οι έξυπνες εφαρμογές. Χρειάζονται και χώροι πολιτισμού. Χώροι που ενώνουν, που εμπνέουν, που δίνουν φωνή στην κοινότητα.
Το υπαίθριο θέατρο της Ηγουμενίτσας μπορεί να είναι ένα τέτοιο σημείο αναφοράς. Ένας χώρος έκφρασης, συμμετοχής, πολιτισμικής ταυτότητας. Ένα στολίδι που ποτέ δεν φόρεσε τη λάμψη του.
Σε περίπτωση διαφορετικής άποψης η διευκρίνισης είμαστε διαθέσιμοι να τη δημοσιεύσουμε...
