Στην καρδιά της Ηγουμενίτσας, λίγο πριν το παλιό λιμάνι, το δημοτικό πάρκο που κάποτε έδινε δροσιά και αισθητική ανάσα σήμερα στέκεται παραμελημένο. Στο κέντρο του, το σιντριβάνι που άλλοτε ζωντάνευε τον χώρο έχει διαλυθεί. Εκεί υπήρχε ένας μικρός καταρράκτης που κατέβαζε νερό σαν ποταμάκι προς το σιντριβάνι, δημιουργώντας ένα σκηνικό που προσέφερε δροσιά και γαλήνη.
Η αποστράγγιση του νερού έγινε πρόσφατα, και μόνο μετά από δημοσιοποίηση του προβλήματος, όμως η βροχή ξανά γέμισε το σιντριβάνι με στάσιμα νερά μαύρα σαν πίσσα. Σκουριασμένα σίδερα, διαλυμένα μηχανήματα και ξεραμένα φύλλα γεμίζουν τον χώρο, θυμίζοντας χρόνια αδιαφορία.
Ο χώρος γύρω διαθέτει πράσινο και δύο παγκάκια, όμως τίποτα δεν είναι περιποιημένο. Το γρασίδι είναι ατημέλητο, οι θάμνοι αφρόντιστοι, και τα παγκάκια χωρίς φροντίδα, γεγονός που κάνει το πάρκο να μοιάζει εγκαταλειμμένο, παρά την ύπαρξη στοιχείων ζωής. Η εικόνα παραμένει απογοητευτική, λίγα βήματα από το λιμάνι, και συνεχίζει να ντροπιάζει την πόλη, ενώ θέτει σε κίνδυνο την αισθητική και την υγεία των κατοίκων και των επισκεπτών.
Κάποτε, το πάρκο ήταν χώρος που οι κάτοικοι επισκέπτονταν για δροσιά, σκιά και αναψυχή. Εκεί γίνονταν παιδικά παιχνίδια, οικογενειακές βόλτες, φωτογραφίσεις γάμων και στιγμές που έδιναν ζωή στην πόλη. Τώρα, η εγκατάλειψη έχει σβήσει αυτή τη ζωντάνια και έχει αφήσει μόνο θλίψη και αδιαφορία.
Οι κάτοικοι δεν ζητούν μεγαλόπνοα έργα. Ζητούν το ελάχιστο: καθαρισμό, επισκευή του σιντριβανιού και του καταρράκτη, περιποίηση του χώρου και στοιχειώδη συντήρηση του πρασίνου. Θέλουν τα παγκάκια να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τον χώρο να θυμίζει ότι η πόλη σέβεται τους ανθρώπους της και δεν αποδέχεται τη μιζέρια ως φυσική κατάσταση. Βλέπουν το πριν και το τώρα, θυμούνται πως παλιά υπήρχε περισσότερη φροντίδα και περιμένουν το μετά.
Και πάλι, όπως στο παρελθόν, χρειάστηκε η δημοσιοποίηση για να υπάρξει έστω και η παραμικρή αντίδραση. Το ερώτημα παραμένει: πρέπει όλα να φτάνουν στο φως για να γίνουν τα αυτονόητα; Η απάντηση δείχνει ότι η πόλη αντιδρά μόνο υπό πίεση και όχι με σταθερή φροντίδα.
Η Ηγουμενίτσα χρειάζεται συνέπεια και διαρκή μέριμνα. Οι πολίτες βλέπουν και θυμούνται και περιμένουν έργα που θα μείνουν, που θα δείχνουν ότι η πόλη σέβεται τους κατοίκους της και την ίδια της την ταυτότητα. Το σιντριβάνι πρέπει να λειτουργεί, ο καταρράκτης να ρέει, ο χώρος να είναι καθαρός, το πράσινο περιποιημένο και τα παγκάκια να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Κάθε βροχή που αφήνει στάσιμα μαύρα νερά σαν πίσσα δείχνει ότι χωρίς ουσιαστική παρέμβαση η εγκατάλειψη συνεχίζεται.
