Η Ηγουμενίτσα βιώνει αυτόν τον καιρό μια αλλαγή στις συνήθειες μετακίνησης των κατοίκων της. Οι μόνιμοι κάτοικοι του κέντρου περιορίζουν σταδιακά τη χρήση του αυτοκινήτου, κυρίως λόγω της περιορισμένης διαθεσιμότητας στάθμευσης σε βασικά σημεία της πόλης. Παράλληλα, η συνολική κίνηση στους δρόμους παραμένει υψηλή, δημιουργώντας μια εικόνα συνύπαρξης διαφορετικών τάσεων: οι κάτοικοι του κέντρου προσαρμόζονται, ενώ επισκέπτες και εργαζόμενοι από τα γύρω χωριά εξακολουθούν να μετακινούνται με αυτοκίνητο, εντείνοντας το κομφούζιο.
Η πόλη διαθέτει δύο βασικά σημεία στάθμευσης. Το ένα βρίσκεται αυτήν την περίοδο σε ανακατασκευή, περιορίζοντας σημαντικά τις διαθέσιμες θέσεις. Το άλλο, η μεγαλύτερη δωρεάν εγκατάσταση, στην περιοχή του τελωνείου, κατακλύζεται καθημερινά από οχήματα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται έντονη συμφόρηση και πολλές φορές διαπληκτισμοί για μια θέση στάθμευσης. Το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τόσο τους μόνιμους κατοίκους όσο και τους επισκέπτες, που συχνά καθυστερούν ή αναγκάζονται να ψάχνουν για πολλή ώρα πριν σταθμεύσουν.
Μιλώντας με κατοίκους του κέντρου, πολλοί επισημαίνουν ότι έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητά τους, μειώνοντας τη χρήση του αυτοκινήτου για σύντομες διαδρομές. “Για να πάω στο φούρνο ή στο μίνι μάρκετ, πλέον προτιμώ να περπατάω ή να παίρνω το ποδήλατο. Είναι πιο πρακτικό και γλιτώνεις χρόνο που θα χρειαζόσουν ψάχνοντας για θέση στάθμευσης”, αναφέρει κάτοικος του κεντρου. Αυτή η νέα συνήθεια δείχνει ότι οι μόνιμοι κάτοικοι προσαρμόζονται στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί.
Ωστόσο, η πόλη συνολικά δεν γίνεται πιο ήσυχη. Η κίνηση παραμένει έντονη, ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής, καθώς πολλοί έρχονται από τα γύρω χωριά για δουλειές, αγορές ή υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δρόμοι παραμένουν πολυσύχναστοι και η πρόσβαση στις θέσεις στάθμευσης συχνά μετατρέπεται σε πρόκληση. Το μεγάλο δωρεάν πάρκινγκ κατακλύζεται από αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται κομφούζιο που επηρεάζει τόσο την κίνηση όσο και την ψυχολογία των οδηγών.
Η μείωση της χρήσης αυτοκινήτου από τους κατοίκους του κέντρου, φαίνεται να προσφέρει κάποια πρακτικά οφέλη: μειώνεται η ανάγκη για μικρές στάθμευσεις εντός στενών δρόμων και οι μόνιμοι κάτοικοι ανακαλύπτουν την ευκολία της πεζής μετακίνησης. Παράλληλα, όμως, η γενικότερη κατάσταση παραμένει σύνθετη. Η πόλη πρέπει να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα τους μόνιμους κατοίκους, τους επισκέπτες και τους εργαζόμενους από τις γύρω περιοχές, γεγονός που δημιουργεί έντονη ζήτηση για στάθμευση και υψηλή κυκλοφορία στους δρόμους.
Η εμπειρία των κατοίκων δείχνει ότι η καθημερινότητα στο κέντρο έχει αλλάξει. Οι σύντομες μετακινήσεις γίνονται κυρίως με τα πόδια ή με ποδήλατο, αλλά η αναζήτηση διαθέσιμης θέσης στάθμευσης στο μεγάλο πάρκινγκ και η αυξημένη κίνηση στους δρόμους παραμένουν καθημερινή πρόκληση. Οι κάτοικοι περιγράφουν μια νέα ισορροπία: περιορίζουν τη χρήση αυτοκινήτου όπου μπορούν, ενώ αντιμετωπίζουν με υπομονή τα προβλήματα που δημιουργεί η έντονη ζήτηση για στάθμευση και η αυξημένη κίνηση.
Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει τη διαφοροποίηση μεταξύ των μόνιμων κατοίκων και των επισκεπτών ή εργαζομένων από τις γύρω περιοχές. Οι πρώτοι προσαρμόζονται γρήγορα στις συνθήκες και υιοθετούν πιο βιώσιμες συνήθειες, ενώ οι δεύτεροι εξακολουθούν να χρειάζονται χώρο για στάθμευση και πλήρη πρόσβαση στο κέντρο. Η Ηγουμενίτσα, όπως φαίνεται, βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο, όπου η διαχείριση των δημόσιων χώρων και η οργάνωση της στάθμευσης αποτελούν κρίσιμους παράγοντες για την καθημερινή ζωή στην πόλη.
Παρά τις δυσκολίες, η τάση των κατοίκων δείχνει ότι η πόλη μπορεί να προσαρμοστεί. Η περπατημένη μετακίνηση και η χρήση ποδηλάτου για μικρές διαδρομές καθιστούν πιο λειτουργική την καθημερινότητα των κατοίκων του κέντρου, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την ανάγκη για συνολική στρατηγική διαχείρισης της στάθμευσης, που θα εξυπηρετεί όλους τους χρήστες της πόλης.
Η Ηγουμενίτσα βιώνει μια περίοδο αλλαγών στην μετακίνηση. Οι μόνιμοι κάτοικοι του κέντρου περιορίζουν τη χρήση του αυτοκινήτου και προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα, ενώ οι δρόμοι παραμένουν πολυσύχναστοι λόγω των επισκεπτών και των εργαζομένων από τις γύρω περιοχές. Η κατάσταση αυτή δείχνει ότι η καθημερινή ζωή στο κέντρο συνδυάζει προσαρμογή και πρόκληση, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη σημασία του σχεδιασμού και της διαχείρισης των δημόσιων χώρων στην πόλη.
